عباس، پسر عزیز

من ۱۵ ساله بودم و او ۲۵ ساله و کارمند امور عشایر جهاد، یک سال و نیم از ازدواجمان گذشته بود. او برای رفتنش ذوق داشت و من غرق ناراحتی بودم. وقتی راهی پادگان شد، پشت سرش راه افتادم که شاید راضی شود و بماند. می دانستم آرزویش شرکت در عملیات و شهادت است. همیشه وقتی اخبار جنگ را از تلویزیون و رادیو می­شنید، می­گفت: «کاش اونجا بودم و شهید می­شدم. شما نمی­دونید تو یه چشم به هم زدن چه اتفاقی

توی جبهه می­افته.» تا شیرخوارگاه، همراهش رفتم. از آنجا به بعد نگذاشت بروم، خداحافظی کردیم ولی تا از تیررس نگاهم خارج شود، برمی­گشت و نگاهم می­کرد.

توی محله‌ی جذام با خانواده ی عزیز زندگی می کردیم. شریک پدر و مادرش بودم. هر روز صبح با مادرشوهرم نان می­پختم و کارهای خانه را انجام می­دادم. خواهرشوهرها و جاری­هایم هم توی همان خانه زندگی می­کردند. توی کوچه ی چهارم بودیم و اکثر همسایه هایمان هم فامیل بودند.

آن روز صبح دم اذان چشم­هایم را باز کردم، عزیز توی چارچوب در ایستاده بود و نگاهم می­کرد، خواب نبودم. تا بلند شدم و به سمت در رفتم عزیز هم رفت، در اتاق را باز کردم. یکی از برادرشوهرهایم بیدار بود و وضو می­گرفت. چیزی نگفتم و نمازم را خواندم. تا صبح دلشوره رهایم نمی کرد. صبح گفتم:

«خواب عزیز رو دیدم.» برادرشوهرم هم خواب عجیبی دیده بود. حالم بدتر شد، دوسه روزی هم می­شد که مادر عزیز بدون هیچ علتی رعشه گرفته بود. می­دانستم او هم دل نگران عزیز است. بعد از پختن نان، دست هایم را

شستم و پای حوض نشستم تا رخت ها را بشورم. از بنیاد شهید آمدند دم خانه شوهرخواهر عزیز را بیرون بردند و باهاش حرف زدند. بی­قرار شدم و گریه می­کردم که با تشرهای خواهرشوهرهایم آرام شدم.

گفتند: «عزیز زخمی شده و الان توی بیمارستانه.» فامیل­هایمان هم یک­هو ریختند توی حیاط و گریه می­کردند. با اخم گفتم: «عزیز زخمی شده چرا این طوری می کنید؟»

بعد هم با پدر و مادر عزیز و برادرشوهرهایم رفتیم بیمارستان. مطمئن بودم عزیز توی یکی از آن اتاق هاست، هنوز به بخش نرسیده بودیم که یک پاسدار توی حیاط بیمارستان گفت: «تابوت عزیز رشیدی ذهابی اینجاست.»

توی گیر و دار تشییع عزیز مادر جانعلی هم خیلی بی قراری می کرد، می­گفت: «جانعلی هم شهید شده و نمی­خوان بگن که اذیت نشیم. خودم می­دونم.» جانعلی پسرعموی عزیز بود و با هم رفته بودند، جبهه.

یک روز بعد از دفن عزیز، پیکر جانعلی را هم آوردند. دو پسرعمو توی عملیات کربلای ۴ همان شب اول شهید شدند. کل کوچه به عزا نشست. ۴ ماه بعد پسرمان به دنیا آمد، اسمش را عباس گذاشتیم.

عباس، پسر عزیزی که هیچ وقت او را ندید.

روایت فرخنده حاجی‌زاده از همسرش، شهید عزیز رشیدی ذهابی